De Schager tak van Lint

De Schager tak vangt aan met Christiaan  Bartholomeus van Lint (1839 – 1905). Christiaan werd geboren in Zijpe, waar zijn  vader als brug en sluiswachter werkte. Christiaan zag niets in dit werk, ging  als leerling smid in Schagen aan het werk, en bouwde daar zijn eigen  smederij. 

In 1867 huwt hij in Schagen met Sophia Mone, en het echtpaar krijgt drie kinderen  waarvan er twee jong komen te overlijden.
Ook Sophia komt jong te overlijden in  1873 op 31 jarige leeftijd, en Christiaan richt zich volledig op de smederij,  later geholpen door zijn enig overgebleven zoon.
In 1905 komt ook Christiaan te overlijden, op 66 jarige leeftijd.
De smederij wordt voortgezet door zijn enig overgebleven zoon  Hermanus, en werd een historisch  begrip in Schagen. 

Hermanus huwt in 1900 met Trijntje de Graaf. Zij krijgen een totaal van 5 kinderen, maar slechts een zoon. Deze wordt vernoemd naar zijn grootvader, Christiaan, en werd geboren op 20 Januari 1906 in Schagen.

Scha­gen was een agrarische gemeen­schap. Het meeste werk in de smed­erij bestond uit het repar­eren en ver­vaardi­gen van land­bouww­erk­tu­igen. Schof­fels, wieders en stekelpikkers werden gesmeed op het op het aam­beeld of vonden gerepareerd hun weg terug naar een van de vele boerder­i­jen die Scha­gen in die tijd kende. Daarnaast kwamen de paar­deneigenaren langs, want hoef­beslag was de tweede spe­cialiteit van de smederij van Lint.

Van jongs af aan was Christiaan in de smederij te vinden om het vak van zijn vader te leren. Samen ston­den zij aan het aambeeld te sme­den en als Christiaan uit de maat sloeg, onder­vond hij de boosheid en tem­pera­ment van vader Her­man.

Ook de koppigheid was vader Herman niet vreemd.
In 1923 kreeg Schagen waterleiding. Vele mensen echter gebruikten nog de ouderwetse put en vonden die nieuwerwetse voorzieningen maar niets, en zelfs nog minder toen bleek dat daar voor betaald moest worden.
Na een paar jaar werd de aansluiting echter verplicht gesteld, en moesten de zoge­naamde ‘niet-​aansluiters’ voor de rechter verschijnen.

Onder hen Her­man van Lint met een buurman, die zich niet zomaar liet dwin­gen. Hij redde zich prima met zijn regen­bakken, zei hij voor het hekje, en waarom zou men voor iets moeten betalen dat vrij uit de hemel kwam vallen?
Hij hekelde de zogenaamde ‘vri­jheid’ in Ned­er­land dat nu wel heel veel ‘op Rus­land begint te lijken’.
Niet alleen de water­lei­d­ing stond vader Her­man tegen, ook de elek­triciteit – beschik­baar sinds 1918 – liet hem koud. Het werk bleef gaan vol­gens de oude school, met de hand.

Dat veran­derde in 1934, toen Christiaan trouwde en de smed­erij over­nam.
De blaas­balg werd van hand­matig elek­trisch. Verder plaat­ste hij in de smidse twee elek­tro­mo­toren en dok­terde een veer­hamer uit, een elek­trisch aange­dreven hamer die het werk aanzien­lijk vergemakkelijkte. Een nadeel was wel dat het enorme apparaat bij de buren het servies van de planken aftrilde.
Naast het smederij w­erk werd er een winkel in kachels en bakovens opgezet.

In 1952 kocht Chris een won­ing tegen­over zijn bedrijf. De smed­erij werd uit­ge­breid met het achter­huis. Samen met zoon Piet, ontwikkelde vader Chris de Linta gier­pomp. En een op de trac­tor te mon­teren arm, waarmee de boeren hun sloten kon­den schioonmaken.
Het bedrijf ging zich meer en meer toe­leggen op con­struc­tiew­erk en ook zoon Her­man kwam als afgestudeert HTS’er in de zaak.
Met deze laatste twee genoemde zoons, maakte het bedrijf een enorme groei, en verhuisde naar het industrie terrein aan de Lagedijk.

In de moderne tijd, wanneer de smeden uitsterven, werd er eerst nog naast de smidse een kraan verhuur bedrijf opgebouwd, wat nog  weer later opgaat in een staal constructie bedrijf (1993).

Wijnker van Lint Staalbouwers bv is een  staalconstructie bedrijf gevestigd in Schagen.

In 1993 nam Ing. Wijnker de activiteiten van Chr. van Lint staalbouw over en werd Wijnker van Lint staalbouwers geboren. In het jaar 2000 was de jaarlijkse omzet gestegen tot 14 miljoen euro. Het bedrijf telde meer dan 90 vaste medewerkers.